Nadat mijn lieve mama op 29 augustus 2023 is overleden, brak een intensieve periode van zorg voor mijn vader aan. 13 jaar geleden getroffen door een herseninfarct maar door de goede zorg en structuur die mijn moeder sindsdien heeft geboden, draaide pap nog mooi mee in de maatschappij. In de periode dat mam ziek was, kreeg pap de indicatie vasculaire dementie. Dat het overlijden van mam een grote impact zou hebben, was duidelijk. Dat hij niet op zichzelf kon blijven wonen, was ook duidelijk. Dit schreef ik er eerder over:
Loslaten…
Niet één van mijn kwaliteiten, wel iets waar ik de afgelopen maanden niet onderuit kwam.
De herfst laat ons zien dat loslaten niet betekent dat dat het einde zal zijn. Het laat zien hoeveel kleur ‘loslaten’ kan geven, ook al is het niet altijd fijn.
En morgen, morgen moet ik weer loslaten. Nog geen 3 maanden na het overlijden van mam, gaat pap morgen naar een verzorgingstehuis.
Vind ik dat moeilijk? Zeker! Vind ik het fijn? Ook!
De eerste weken alleen waren verwarrend, zwaar en verdrietig tegelijk. Dementie vraagt om structuur, ritme, bescherming. Iets wat mijn zusje en ik, met alle hulp van buitenaf, geprobeerd hebben te bieden en waar we met ons allen 100% voor zijn gegaan.
Ondanks alles is zelfstandig blijven wonen geen optie.
Niet een hele fijne boodschap om je vader mee te geven. Gelukkig zijn we hierover al op tijd met pap in gesprek gegaan. En nee, natuurlijk wilde hij niet verhuizen. Door er over te blijven praten, eerlijk te zijn, een rondleiding in het verzorgingstehuis en toch ook zijn eigen ervaring dat alles ‘alleen’ doen niet meevalt, maakte dat hij uiteindelijk vorige week positief reageerde op het bericht dat er een plekje voor hem was.
Morgen is de dag, pap is druk met uitzoeken en inpakken van zijn spullen. Zo dapper hoe hij er in staat terwijl ik weet hoe moeilijk het voor hem is.
Ook pap moet loslaten.
Dat hij beschermd gaat wonen, de zorg krijgt die nodig en 24/7 aanwezig is, dagelijks onder de mensen is, maakt het loslaten makkelijker. Ik ga dus nog even door met loslaten, net als de herfst…
De herfst laat ons zien dat loslaten niet betekent dat dat het einde zal zijn. Het laat zien hoeveel kleur ‘loslaten’ kan geven, ook al is het niet altijd fijn.
